DEJO la Ciudad dejo la casa abandonada a la mente
y yo misma me libro de este hábito inmutable de mí
y ya no conozco ni guardo la puerta y soy extraña
como si tuviera que morir en la primera juventud
que dejó tan intactas las pasiones
Dejé la Ciudad olvidada en instantes olvividos
paso a paso tendré que penelopetejer el tejido del regreso
tela sutil del espíritu novia sin convencer
red que llegaré a tender con las hilachas viajeras
centro móvil que retorna en la única dirección de mi
propia vida
Viaxe
DEIXO a Cidade deixo a casa abandonada á mente / e eu mesma líbrome do costume imutábel de min / e xa non coñezo nen gardo a porta e son estraña / como se tivese de morrer na primeira xuventude / que deixou tan intactas as paixóns / Deixei a Cidade olvidada en instantes olvividos / paso a paso terei de penelopetecer o tecido do regreso / tela sutil do espírito noiva non convencida / arañeira que chegarei a tender cos fiaños viaxeiros / centro móbil que retorna na única dirección da miña propia vida
Luísa Villalta (A Coruña, 1957-2004) fue música, poeta, novelista, ensayista y dramaturga. Fue autora de libros como Música reservada (Ediciós do Castro) y Ruido (Espiral Maior). Traducción de Xoán Abeleira.
* Este artículo apareció en la edición impresa del Sábado, 18 de marzo de 2006