Selecciona Edición
Selecciona Edición
Tamaño letra
INÉDITOS CON FIRMA | Luces

Galegos

Fóra non ía o que se di un bo día, pero a señora Liu Xao saudou como se o fose. Dentro daquela pequena oficina ofrecéronse a axudala.

- Venía polque quielo filmal lo de la lengua. Tenemos dos hijas en la escuela y estamos de acueldo con lo que dicen ustedes. Quelía filmal pol mí y pol mi malido.

Gutiérrez sorriu con reconforto. Tendeulle un impreso e díxolle que na súa asociación estaban moi preocupados por xentes coma ela: "Ya les es bastante difícil aprender el castellano como para que además les impongan el gallego", completoulle.

A señora Xao, que viñera camiñando dende máis alá da estación de autobuses, quería facer valer o desprazamento con explicacións:

- Mis hijas hablan muy bien gallego. Nosotlos no sabemos, pero muchos clientes hablan gallego, y ellas ayudan mucho. Nosotlos hacemos culsos de castellano, pero gallego hay pocos y difícil. No mucho tiempo.

A señora Xao non o entendía: pensaba que alí potenciaban a lingua materna

Gutiérrez buliu para que asinase. A muller preguntoulle se con ese documento quedaban solicitadas as clases, e el indicoulle o procedemento: a eles ficáballes a copia como constancia, e ela tiña que levarlle o orixinal ao director da escola das fillas para que lles desen as clases só en castelán. A señora Xao quedou dubitativa:

- No sé si expliqué bien. Mis hijas ya hablan castellano bien. Lo que quielo es clases de chino pala ellas...

- Chino?

- Chino, lo que hablamos en casa. Ellas hablan pelo no saben esclibil. Y nosotlos sabemos poco de esclibil, no suficiente pa aplendelas. Pol eso queliamos que tuvielan clases de chino en escuela.

- Ya, pero nosotros del chino no nos ocupamos... -contestoulle Gutiérrez, todo o amable que podía.

A señora Xao non o entendía: pensaba que alí potenciaban a lingua materna. Gutiérrez explicoulle que así era, pero que non para xente doutros países. Aí tocou unha freba sensible de Liu Xao, a quen lle custara moito obter un pasaporte que as súas fillas xa non necesitaran.

- Solo quielo que aplendan su lengua que hablamos en casa. A esclibil. Polque las factulas y los pedidos vienen de China, y hay que esclibil correos. Lo necesitan -sinaloulle, eu case diría que enfadada. Gutiérrez lembroulle que alí só se ocupaban do castelán, pero encomendou a señora Xao a que preguntase no consulado, talvez.

- Ah, pelo entonces, la libeltad de la lengua...

- Ya le dije que eso es sólo para castellano, lo siento. El chino no es oficial -pechou tallante.

Liu Xao deulle as grazas, despediuse e voltou á ruidosa avenida. Nesas saíu Galiñanes da parte de atrás da oficina e preguntoulle a Gutiérrez quen viñera.

- Una china, que quería clases de chino por la patilla, jaja - riu Gutiérrez.

-¿En serio?

- Como te lo cuento. Explotan a sus hijas en la tienda y aún quieren que les paguemos clases de chino. ¡Chino! ¡Aquí, en Vigo! -e ante a incredulidade de Galiñanes, engadiu- Es lo que pasa con esta gente: confunden libertad con libertinaje...

O último libro de Xabier Cid é Terá as túas balas (Edicións Xerais)

* Este artículo apareció en la edición impresa del Viernes, 4 de diciembre de 2009